ما به محض اینکه اختلال یا تردیدی در اندیشه های خود مشاهده می کنیم و یا متوجه تهدیدی برای آن می شویم بلافاصله برای حفظ (عقیده من ) موضع می گیریم، و ازخود ناشکیبائی نشان می دهیم، ناآرام و بی قرار می شویم، چرا که این شک و ترس در دل مان ایجاد می شود که شاید، برداشت از (خود) و زندگی چیزی جدای آنچه تا کنون تصور می کرده ایم باشد. حقیقتی که از ترس روبرو نشدن با آن عادت به گریختن از آن کرده ایم. ترس بابت آگاهی و خروج ازحصار خودساخته.