ادراک ذهن

ذهن تنها زمانی قادر به ادراک است که خالی از وجود تعابیر همیشگی مفسری به عنوان (فکر) باشد، شرایطی که بروزش نیازمند صداقت باطنی با خود است. حالتی که برای ذهن پرتلاطم منتقد بسیار دشوار است، زیرا (من) منتقد، از تصور منتقد بودن، بی قراری برای انتقاد کردن و محکوم سازی لذت می برد، و آن را به عنوان یک وظیفه و تلاشی مؤثر و لازم در خود تصورمی کند.
این حقیقت ماجرا است، اما ما، سعی در پنهان نمودن چنین چیزی درخود می کنیم، و سعی در پوشاندن آن در لفافی ازخیرخواهی، مصلحت اندیشی، ارشاد و یا احترام و دفاع ازعقاید اسطوره های تاریخی خود داریم.
شرط لازم برای درک ، ارتباط است نه انتقاد. تا چنین ارتباطی شکل نگیرد، درک غیر ممکن است، بنابر این در وضعیت انتقاد ما در حال درک و فهم نیستیم، بلکه در حالت دفاع از (ایدۀ من) در بیرون ازخود و درصدد ایجاد رضایت و اثبات خود در خودیم .